Het vaststellen van een beroepsziekte is niet altijd even eenvoudig. Klachten waarmee werkenden naar de bedrijfsarts komen zijn vaak aspecifiek en mogelijk werkgerelateerd, maar daarmee nog geen beroepsziekten. Gecombineerd met informatie over blootstelling aan risicofactoren in het werk kunnen deze klachten wél dienen als vroegsignalen van beroepsziekten en daarmee aangrijpingspunt voor preventieve acties. Als werk het probleem is van ziekte, is een behandeling niet de oplossing.

Beroepsziekten: voorkómen is beter dan behandelen

Henk van der Molen, hoofd van het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten, is benoemd tot hoogleraar etiologie en preventie van beroepsziekten. In zijn oratie op 8 maart schetste hij zijn ambities op het gebied van preventie. ‘Mijn ambitie is om risicofactoren in werk verder te ontrafelen en grote vooruitgang te boeken met haalbare en effectieve preventieve maatregelen voor werkenden en werkorganisaties.’

In het AMC is in het Coronel Instituut voor Arbeid en Gezondheid in Amsterdam een satelliet van “Cochrane Work” opgericht die zich specifiek richt op interventies en uitkomsten op het gebied van arbeidsparticipatie. Meer dan 120 verzekeringsartsen, bedrijfsartsen, onderzoekers en beleidsmakers woonden op 6 september het inaugurele symposium bij.

Ruim 3% van de werknemers zegt een beroepsziekte te hebben opgelopen die is vastgesteld door een arts. Beroepsziekten aan het bewegingsapparaat komen het meeste voor, naast psychische beroepsziekten, blijkt uit de Arbobalans 2018 van TNO.

De klinisch arbeidsgeneeskundige beoordeling, de maatschappelijke en juridische consequenties en de aanpak op bedrijfstakniveau. Deze aspecten van beroepsziekten door werken met toxische stoffen worden belicht tijdens de 35ste Heijermanslezing op 15 juni aanstaande.